Ga er maar eens aan staan, voldoen aan de huizenhoge verwachtingen van een land dat op zijn knieën is gegaan voor je vorige album. Want dat is wat Tourist LeMC te doen stond toen hij begon aan ‘We begrijpen mekaar’, de opvolger van de hitlijstmagneet ‘En Route’. Maar het album bracht hem terug naar de dreries en verstotenen, terug naar hiphop, de muziek van zijn hart.
Aan iemand zoals Johannes Faes merk je hoe groot de impact van ‘De Slimste Mens Ter Wereld’ is. Zijn alterego is al een tijdje een patroonheilige in Antwerpen, maar het is pas na zijn passage in het programma dat ook de omaatjes in zijn buurt hem begroeten en proficiat wensen. Ook tijdens dit gesprek. Je ziet dat het de goedlachse rapper deugd doet, want hij heeft het zwaar gehad de voorbije drie jaar. Het succes van ‘En Route’ heeft lang als een schaduw boven hem gehangen.
Tourist LeMC: “Het heeft ons in het begin enorm beïnvloed, zo erg zelfs dat we een paar maanden niet vooruit geraakten. Op dat moment is het zaak van je hoofd leeg te maken en nieuwe input te zoeken. We hebben dan ook de tijd genomen om dat ‘En Route’-gedoe te laten neerdwarrelen.”
Ben je dan zeker dat ‘We begrijpen mekaar’ die zware erfenis kan dragen?
“Naar mijn aanvoelen is dit het beste album dat ik op dit moment kan maken. We zijn vier jaar later, ik ben veranderd. Voor dit album heb ik weer meer naar hiphop geluisterd en die muziek past op dit moment ook beter bij mij dan die van ‘En Route’. En we hebben er vertrouwen in dat de meeste mensen dat ook zo zullen aanvoelen.”
Is de titel van het album een sarcastische sneer naar onze maatschappij?
“Ik begrijp waarom je dat denkt, maar het is niet ironisch bedoeld. Ik vind echt dat we elkaar begrijpen. Zie, je kan op twee manieren kijken naar hoe we samenleven. Er is de polariserende blik, die de politiek en de media aannemen, waardoor het grote publiek nu op die manier begint te denken. Maar je kan ook inzien dat we juist heel wat zaken met elkaar delen. Er is in feite geen probleem, maar er wordt wel een probleem gecreëerd.”
Heb je het gevoel dat er een muur wordt opgetrokken binnen onze maatschappij?
“Ja, er is die kerktorenmentaliteit van Vlaanderen hé. Op zich is daar niets mis mee, tot je je daardoor laat beïnvloeden en een oordeel velt over andere mensen. Het is niet omdat je enkel je eigen kerktoren kent, dat een andere slecht is. Omdat ze daar anders zijn of omdat daar een minaret op staat.”
Hoe halen we die sociale spanning uit onze omgeving?
“Eerst en vooral denk ik dat we in een grootstad zoals Antwerpen, met al die subculturen, goed samenleven. Er zijn uiteraard problemen, maar die spelen zich af op het intermenselijke niveau. Ik begrijp bijvoorbeeld de frustratie van fietsers tegenover de auto’s en van auto’s tegenover sommige bakfietsen. Maar als we daardoor zeggen dat het hier niet goed loopt, dan snappen we the bigger picture niet.”
Je bent zelf opgegroeid in de Antwerpse wijk Seefhoek. Voel je je sinds ‘En Route’ soms een nationaal woordvoerder voor mensen die uit een moeilijke wijk komen?
“Alles in mijn omgeving, in Antwerpen, inspireert en raakt me, want ik voel veel voor mijn stad. Ze is van mij en ik ben van haar. Maar het is nooit mijn intentie geweest om iets te maken dat mezelf op een voetstuk zet of waarin ik met de vinger wijs. Daar probeer ik heel erg van weg te blijven, maar ik snap wel dat mensen mijn nummers gebruiken om iets positiefs te creëren. Leerkrachten laten ze bijvoorbeeld soms horen in hun klas, wat ik echt leuk vind.”
Je bent je dus bewust van je kritische invalshoek.
“Ik ben geen doemdenker, maar ik ben wel gefocust op negatieve dingen, op een melancholische manier, omdat we er enkel zo iets aan kunnen doen. Alleen maar positive thinking negeert al het negatieve dat er gebeurt. Maar ik behoud in mijn nummers altijd de hoop en het geloof dat het beter kan en moet.”
Die melancholie, komt dat van een donkere plek binnenin je?
“Zeker, maar ik ervaar dat als iets leuks. Het is iets goeds en moois. Niet zoals nostalgie, waarbij mensen gefrustreerd verlangen naar het verleden. Dat voel ik niet. Ik ben blij met de tijd waarin we leven.”
“Ik vermijd ook bewust te vrolijke dingen. Dat is er tegenwoordig al te veel, ook in de hiphop. Alles is zo bubblegum geworden, ik heb er een fobie voor gekregen. Soms voelen we met onze groep dat we die richting uitgaan, maar dan draaien we terug en doen we er wat miserie bij.” (lacht)
Heb je ooit getwijfeld om in het Engels of Frans nummers te schrijven?
“Helemaal in het begin wel, maar mijn vocabulaire en grammatica zijn zo beperkt dat dat geen goed idee bleek. (lacht) Het is sowieso al moeilijk om poëtisch te zijn in je eigen taal, laat staan in een andere taal. Hoe ga je dat doen als je die woorden niet door en door kent? Hoe weet je dan of een woordspeling klopt? Het moet toch al bijna je moedertaal zijn om ermee te kunnen spelen?”
Je maakt wel deel uit van de opwaardering van het Nederlands over alle genres heen. Hoe verklaar je dat succes?
“Het is herkenbaar, dichter bij huis, in tegenstelling tot alle grote pop uit het buitenland. Misschien hebben we daar genoeg van gekregen. Maar eigenlijk stoort het algemeen Nederlands me wel. (lacht) Je hoort het ook bij radiopresentatoren, die vaak met een Hollandse ‘g’ praten. Het komt bij mij heel onnatuurlijk over.”
Xavier Vuylsteke de Laps
‘We Begrijpen Mekaar’ is op 8 november uitgekomen bij Universal. Tourist LeMC staat op 18 januari in de Lotto Arena.
Het bericht SOUNDCHECK. Tourist LeMC: “Een Vlaamse kerktoren is niet slecht omdat er een minaret op staat” verscheen eerst op Metro.
