SOUNDCHECK. Ook op ‘Peter Doherty & The Puta Madres’ is Pete Doherty nog steeds dezelfde motherfucker
![]({"full":{"0":"2019\/04\/pete.png","1":682,"2":420,"3":false,"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/04\/pete.png"}})
Een oude Britse vos verliest zijn streken niet. Pete Doherty heeft een nieuwe band, Peter Doherty & The Puta Madres, maar is nog steeds dezelfde. Zowel in zijn muziek als in zijn dagelijks leven hangen vreugde en verdriet steeds aan elkaar vast, maar af en toe toont ook de bedachtzame Doherty zich. «Dit album moet vooral mijn bandleden iets opleveren.»
«Je kan best nu al komen. Hij is moeilijk wakker te houden.» Het is geen bericht dat je normaal gezien van een platenmaatschappij krijgt net voor een interview, maar Pete Doherty is dan ook geen doordeweekse gesprekspartner. De Brit heeft geen lange bio nodig. Met de simpele instructies ‘Babyshambles’, ‘The Libertines’, ‘Kate Moss’ en ‘drugs’ schetst Google je al een meer dan sprekend beeld. Geen fake news trouwens, want wanneer we hem spreken in een Brussels hotel, wisselt hij tussen eten, drinken en indommelen. Het gevolg van een perstour die startte met de viering van zijn 40ste verjaardag.
Pete Doherty (foto links): «Eigenlijk geef ik niks om verjaardagen. Ik raakte heel geïrriteerd toen iedereen me proficiat wenste. Het is alsof iemand je feliciteert omdat je dichter bij de dood bent. Wie wil er nu sterven?»
Je kan er maar beter aan wennen, want op een dag zal het zover zijn.
«Is dat een dreigement? Pas maar op, ik ben al een paar keer gestorven door de Belgische pers. Iedereen hier is zo sarcastisch. En in Engeland nemen we de Belgische media heel serieus, echt waar. Zoals in ‘Paint A Vulgar Picture’ van The Smiths. (begint te zingen) ‘I touched you at the soundcheck / You had no real way of knowing / In my heart I begged ‘Take me with you’ / I don’t care where you’re going / BPI, MTV, BBC / Please them! Please then! / ‘Please the Press in Belgium!’. Dat is een fantastisch stuk tekst.»
Nog een fantastische stukje tekst is jullie naam, Peter Doherty & The Puta Madres. Hoe ben je daar op gekomen?
«Ik kwam in Barcelona op straat een hele goede drummer tegen. Hij zei heel de tijd ‘puta madre’. ‘Puta madre’ voor iets goeds, ‘puta madre’ voor iets slechts en ‘puta madre’ voor iets gewoontjes. Ik wist niet wat het betekende, maar ik vond het een goede naam voor een band. Blijkt dat het een scheldwoord is: Peter Doherty & The Motherfuckers, toch? Britse radiozenders hebben het wel wat moeilijk met de naam, maar dat hadden we verwacht. Mensen die er de ironie niet van inzien, hebben een tekort aan kalium. Er is trouwens ook een Belgische groep die De Puta Madre heette (een hiphopgroep uit Schaarbeek, red.).»
Klopt. Past de naam bij je nieuwe bandleden?
«Miki (Beavis, viool) en Rafa (drums) zijn zeker motherfuckers. Kati (Katia De Vidas, piano) niet echt. Miggles (bas) verdiept zich momenteel in de leer van het jodendom en wordt volledig koosjer, dus hij kan het zich eigenlijk niet veroorloven om een motherfucker te zijn. En als je Jack (Jones, gitaar) de kans zou geven, zou hij een motherfucker willen zijn. Dus ja, het is een goede omschrijving van de band.»
Is dit een nieuwe start voor je?
(serieus) «Een gloednieuwe start. Ik wil ervoor zorgen dat iedereen die vertrouwen in me had, beloond wordt. En het is heel belangrijk dat de rest van de band hier iets aan overhoudt. Rond deze tijd vorig jaar waren twee of drie van hen dakloos.»
Heb je het voor hen gemaakt?
«Voor hen en voor mij. Kijk, ik ben nog nooit beter in vorm geweest. (lacht) Echt waar. Ik heb het nog niet zo slecht gedaan vandaag. Enkel de laatste twee interviews heb ik verkloot, maar de journalisten hebben zich goed geamuseerd. Bovendien heb ik echt uitgekeken naar de release. Ik heb hard geworsteld met mijn vorige platen, maar dit is het eerste album waartoe ik niet contractueel verplicht was. Dus ik ben dezer dagen heel wat enthousiaster, want ik heb deze keer een keuze gehad. Voordien heb ik nooit kunnen kiezen voor een album.»
Hoe heeft dat het eindresultaat bepaald?
«Om te beginnen kan ik naar ‘Peter Doherty & The Puta Madres’ luisteren, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dat heb ik met de vorige platen heel lang niet kunnen doen. Tot op vandaag luister ik niet naar ‘Down in Albion’ en ‘Sequel to the Prequel’. ‘Grace/Wastelands’ lukt me nog wel en als ik in een bepaalde mood ben, zet ik nog wel eens ‘Up the Bracket’ op. Het is zoals een joint roken. Mijn temperament verandert erdoor. Heb je zelf een band?»
Nee, ik moet er eerst nog een naam voor verzinnen.
«Pas op, want het wordt steeds moeilijker om met iets goeds te komen. Je ziet de slechte voorbeelden overal in de kleedkamers hangen. The Asstodes, bijvoorbeeld. Een gruwelijke naam voor een band. Net zoals The Beatles. Alhoewel, die deden het uiteindelijk niet slecht. The Rolling Stones zijn een shit band, maar ze hebben wel een fantastische naam. Het is het enige goede dat ze hebben. Voor de rest hebben ze zichzelf echt laten gaan.»
«Er gaat trouwens een gerucht de ronde dat Mick Jagger Brian Jones (een van de originele leden van The Rolling Stones, red.) heeft vermoord. Ik heb geen idee waarom, maar er zijn een aantal elementen in het officiële verhaal die niet kloppen. Het is zoals met Kurt Cobain. Die kon ook onmogelijk het wapen in die hoek gekregen hebben, want Cobain had geen grote teen aan zijn rechtervoet. Brian Jones had vinnen tussen zijn tenen. Hoe kan zo iemand verdrinken?» (lacht)
De plaat is opgenomen aan de kust van Normandië. Waarom ben je niet in het vertrouwde Engeland gebleven?
«Omdat ‘iemand’ het mengpaneel in Engeland helemaal had ondergepist. Het is nog steeds niet volledig hersteld. (aan zijn manager) Waarom kijk je naar mij? Ik heb aan de verzekeringsmaatschappij gezegd dat het een hond was.»
Xavier Vuylsteke de Laps
‘Peter Doherty & The Puta Madres’ komt uit op 26 april bij Zeal Records. Peter Doherty & The Puta Madres speelt op 16 mei in Trix te Antwerpen.
Het bericht SOUNDCHECK. Ook op ‘Peter Doherty & The Puta Madres’ is Pete Doherty nog steeds dezelfde motherfucker verscheen eerst op Metro.
![]({"jaw_blog-16_9-small":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-170x95.png","width":170},"jaw_blog-16_9-middle":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-270x152.png","width":270},"jaw_blog-16_9":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-475x267.png","width":475}})
![]({"jaw_blog-16_9-small":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/BELGAIMAGE-148576334-170x95.jpg","width":170},"jaw_blog-16_9-middle":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/BELGAIMAGE-148576334-270x152.jpg","width":270},"jaw_blog-16_9":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/BELGAIMAGE-148576334-475x267.jpg","width":475}})
![]({"jaw_blog-16_9-small":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/angele-e1558701957948-170x95.jpg","width":170},"jaw_blog-16_9-middle":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/angele-e1558701957948-270x152.jpg","width":270},"jaw_blog-16_9":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/angele-e1558701957948-475x267.jpg","width":475}})
![]({"jaw_blog-16_9-small":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/annathumb-170x95.jpg","width":170},"jaw_blog-16_9-middle":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/annathumb-270x152.jpg","width":270},"jaw_blog-16_9":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/annathumb-475x267.jpg","width":475}})
![]({"jaw_blog-16_9-small":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-170x95.png","width":170},"jaw_blog-16_9-middle":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-270x152.png","width":270},"jaw_blog-16_9":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-475x267.png","width":475},"jaw_blog-16_9-big":{"file":"https:\/\/www.zita.be\/wp-content\/uploads\/2019\/05\/chernobyl-878x494.png","width":878}})