Helmut Lotti is 1 van de 34 schrijvers die meeschreef aan ‘VDB Forever’, het boek dat overleden wielrenner Frank Vandenbroucke huldigt. De zanger legt daarin een kant bloot van Vandenbroucke die slechts weinigen kennen.
Helmut Lotti koos ervoor om een openhartige brief aan Frank te schrijven. Dag Allemaal publiceerde alvast enkele pakkende passages: “Je staat daar mooi, Frank, op je podium”, begint Helmut zijn brief. “Mijn beeldhouwende vriend Johan Tahon heeft jou op dat podium gezet omdat, zo zegt hij, een gekwetst genie daar recht op heeft en omdat de mooiste helden kwetsbaar zijn.”
Clotilde
“Je was kwetsbaar, Frank”, vervolgt Helmut . “Daarom heeft het beeld ook geen armen.
Omdat jij ergens machteloos was. Machteloos tegenover je eigen drang tot excelleren.
Toch ging dat excelleren niet ten koste van alles, in tegenstelling tot wat mensen zouden
kunnen denken. Onze eerste ontmoeting was in je ouders’ hostellerie in Ploegsteert,
waar we samen geïnterviewd zouden worden na een fietstochtje.”
“Hoewel we langs de Kemmelberg reden, voelde je geen enkele drang om mij te laten afzien door mij er toch over te laten rijden. Want al vanaf seconde één van die tocht waren wij een serieus gesprek over het leven aan het voeren. Je had net een punt gezet achter je relatie met Clotilde, wat velen onverstandig vonden: zij was de ideale wielrennersvrouw. Ik vergeet nooit wat je toen tegen me zei: ‘Ik heb geen wielrennersvrouw nodig, ik wil een vrouw van wie ik zoveel hou dat ik weet dat ik haar niet zal ontgoochelen. En dat kan ik Clotilde niet geven. Ik wil het haar ook niet aandoen, dat ze eerst tien jaar voor mij opoffert, om dan na mijn carrière door mij in de steek gelaten te worden. Zo’n hypocriete profiteur wil ik niet zijn.’”
Op de achtergrond
“‘Zo ken ik jou, Frank, en zo heeft Johan Tahon jou ook afgebeeld. Met een zachte,
vriendelijke en zelfs wat introverte blik. Je was een romanticus pur sang, een
overgevoelige ziel en een frivole stilist die met zijn energie geen blijf wist.” “Waren wij
vrienden?”, vraagt Helmut zich af in z’n brief. “Ik durf dat niet te zeggen, want een echte
vriend zou jou snel en duidelijk met je problemen geconfronteerd hebben. Dat heb ik
niet gedaan, ik ben naarmate de ellende in je leven toenam, langzaam ongemerkt op de
achtergrond verdwenen en daar ben ik nog steeds niet mee in het reine, want dat is niet
het soort vriend dat ik wou zijn. Zeker niet omdat ik weet dat je een hart van goud had.
Maar ik had waarschijnlijk niet kunnen helpen, hoewel ik er toch wel een paar keer was
op moeilijke momenten. Het deed dan pijn om jou zo te zien.”
Bohemian Rhapsody
“Ik koester dat we elkaar nog gezien hebben voor je stierf, dat ik op een concert speciaal voor jou nog eens ‘Bohemian Rhapsody’ kon zingen. Dat wou je mij altijd horen zingen als er een karaokeinstallatie in de buurt was. Je zong zelf ook graag, je was fan van Craig David. Ook dat was een duidelijk romantische keuze. Je was rock-’n-roll, maar te gevoelig voor deze wereld.”
“‘Frank’, besluit Helmut , ‘Johan Tahon heeft je armloos afgebeeld omdat je
weerloos was, maar ook omdat het refereert aan oude beelden van Griekse goden en
halfgoden. Want voor het publiek was en blijf je een halfgod. Dus sta je op dat podium
op je plaats. Ondanks alles heb je gewonnen. Maar wij hebben jou verloren, Frank.
Daarom doet het deugd en pijn tegelijk dat je zo vriendelijk naar ons kijkt.”
Bron: Dag Allemaal
Het bericht Helmut Lotti over de dood van Frank Vandenbroucke: “Ik ben nog steeds niet in het reine met mezelf” verscheen eerst op Metro.
